شعری از دکتر اسماعیل خویی
شکل امید از آن سوی نومیدی
گذشته هیچ بهتر از اکنون من نبود :
که یاد خوش یا طرفه یادگاری از آن ،
در بی پناهی اکنونم
اگر چه تنها از گوهر خیال یا از جنس خواب
پناهگاهی باشد .
چنین که من می بینم ،
همان به جانب آینده است
گشوده بر من
از تنگه ی هنوز
اگر که راهی باشد .
14 آوریل 99 – لندن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر