حرف هایی از مهرانگیزکار
حرف بسيار است. شرايط در هشت سال اخير به گونه اي رقم خورده که گويي اوباما رييس جمهور سراسر جهان است و حق ندارد از اين مسئوليت شانه خالي کند. پشت اين نمايش بزرگ شادماني که صحنه اي از جهان را پر کرده هزاران ارزو نهفته است و هزاران مدعي کمين کرده اند تا راه بر آرزوها ببندند. به بار نشستن آرزوها به همکاري همه جهان با اين پديده سياسي که به صورتي باور نکردني بالاي هرم يک قدرت بي نظير مستقر شده موکول مي شود. مهم اين است که جهانيان باور کرده اند خلق و خوي رييس جمهور امريکا در زندگي روزمره آنها تاثير گذار است. اوباما در محاصره جهاني است که با او طلبکارانه برخورد مي کنند.اين احساس در کشورهاي مسلمان و به طور کلي در آسيا و آفريقا نيرومند است امکانات اينترنتي ويژگي هاي دوراني را که از بيستم ژانويه شروع شده پر رنگ کرده است.
چهره سياه پوست ها در سراسر جهان شکفته است. اگر ورود اوباما به کاخ سفيد آن گونه که انتظار مي رود خاصيتي نداشته باشد، همين که سنگيني يک عقده تاريخي را از روي سر شهروندان سياه پوست امريکا برمي دارد و بر يک تبعيض بزرگ مهر باطله مي زند به تنهايي خاصيت است. ايکاش نظام هاي مبتني بر انواع تبعيض از ان درس مي گرفتند.دموکراسي امريکاسرانجام با وجود قدرت و قوت بينش نژادي، سياهان را در خود جذب کرد. کار سترگ دموکراسي همين است. تلاش براي تحقق دموکراسي و پرداخت هزينه بابت آن به زحمتش مي ارزد. تنها دموکراسي است که راه بر تبعيض مي بندد. اين فقط يک وجه از قصه اي است که جهان راوي آن شده است. قصه از همين حالا پر از حادثه است. شهرونداني از کنيا سرزمين پدري اوباما دارند نزديکي هاي دفتر اوباما پايکوبي مي کنند. مادر بزرگ کنيايي به راهيان کاخ سفيد پيوسته است. پسرک سياه پوستي به يک خبرنگار مي گويد مادرم شبها من را مي خواباند و مي نشيند به تماشاي تلويزيون. ساعتي بعد با صداي گريه اش بيدار مي شوم. بستر را ترک مي کنم و مي پرسم کسي مرده است. مي گويد نه، داشتم اوباما را نگاه مي کردم. کودک نمي داند چرا مادرش گريه مي کند.
صحنه را بازيگران تاريخ دموکراسي ساخته اند. رييس جمهوري که دارد وارد اتاق کارش مي شود حرکاتش به همه جوانان جهان شباهت دارد. به تلفن دستي اش عشق مي ورزد. حرکاتش من را به ياد جوانان امروزي ايران مي اندازد. هرچه هست زيباست و به ياد ماندني.چهره دردمند امريکا و ديگر نقاط جهان از فرداي سوگند پيش روي اوباما ظاهر مي شود. با اين چهره چه خواهد کرد و با اين احساس جهاني که گويا رييس جمهور جهان است چه برخوردي خواهد داشت و تا کجا زورمندان جهان تحملش مي کنند. دولت هايي که در بخش مسکين جهان بساط استبداد را گسترده اند و به ريش کوشندگان دموکراسي مي خندند و وانمود مي کنند که دارند با امريکا مي جنگند در شرايط جديد با کدام ترفندها به نيت تداوم ظلم و استبداد وارد صحنه مي شوند.
چهره سياه پوست ها در سراسر جهان شکفته است. اگر ورود اوباما به کاخ سفيد آن گونه که انتظار مي رود خاصيتي نداشته باشد، همين که سنگيني يک عقده تاريخي را از روي سر شهروندان سياه پوست امريکا برمي دارد و بر يک تبعيض بزرگ مهر باطله مي زند به تنهايي خاصيت است. ايکاش نظام هاي مبتني بر انواع تبعيض از ان درس مي گرفتند.دموکراسي امريکاسرانجام با وجود قدرت و قوت بينش نژادي، سياهان را در خود جذب کرد. کار سترگ دموکراسي همين است. تلاش براي تحقق دموکراسي و پرداخت هزينه بابت آن به زحمتش مي ارزد. تنها دموکراسي است که راه بر تبعيض مي بندد. اين فقط يک وجه از قصه اي است که جهان راوي آن شده است. قصه از همين حالا پر از حادثه است. شهرونداني از کنيا سرزمين پدري اوباما دارند نزديکي هاي دفتر اوباما پايکوبي مي کنند. مادر بزرگ کنيايي به راهيان کاخ سفيد پيوسته است. پسرک سياه پوستي به يک خبرنگار مي گويد مادرم شبها من را مي خواباند و مي نشيند به تماشاي تلويزيون. ساعتي بعد با صداي گريه اش بيدار مي شوم. بستر را ترک مي کنم و مي پرسم کسي مرده است. مي گويد نه، داشتم اوباما را نگاه مي کردم. کودک نمي داند چرا مادرش گريه مي کند.
صحنه را بازيگران تاريخ دموکراسي ساخته اند. رييس جمهوري که دارد وارد اتاق کارش مي شود حرکاتش به همه جوانان جهان شباهت دارد. به تلفن دستي اش عشق مي ورزد. حرکاتش من را به ياد جوانان امروزي ايران مي اندازد. هرچه هست زيباست و به ياد ماندني.چهره دردمند امريکا و ديگر نقاط جهان از فرداي سوگند پيش روي اوباما ظاهر مي شود. با اين چهره چه خواهد کرد و با اين احساس جهاني که گويا رييس جمهور جهان است چه برخوردي خواهد داشت و تا کجا زورمندان جهان تحملش مي کنند. دولت هايي که در بخش مسکين جهان بساط استبداد را گسترده اند و به ريش کوشندگان دموکراسي مي خندند و وانمود مي کنند که دارند با امريکا مي جنگند در شرايط جديد با کدام ترفندها به نيت تداوم ظلم و استبداد وارد صحنه مي شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر