.
| ياران ِ ناشناخته‌ام |
| چون اختران ِ سوخته |
| چندان به خاک ِ تيره فروريختند سرد |
| که گفتي |
| ديگر |
| زمين |
| هميشه |
شبي بي‌ستاره ماند. *** |
| آن‌گاه |
| من |
| که بودم |
| جغد ِ سکوت ِ لانه‌ي ِ تاريک ِ درد ِ خويش، |
| چنگ ِ زهم‌گسيخته‌زه را |
| يک سو نهادم |
| فانوس برگرفته به معبر درآمدم |
| گشتم ميان ِ کوچه‌ي ِ مردم |
| اين بانگ با لب‌ام شررافشان: |
| «ــ آهاي! |
| از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان نظر کنيد! |
| خون را به سنگ‌فرش ببينيد!... |
| اين خون ِ صبح‌گاه است گوئي به سنگ‌فرش |
| کاين‌گونه مي‌تپد دل ِ خورشيد |
در قطره‌هاي ِ آن...» *** |
| بادي شتاب‌ناک گذر کرد |
| بر خفته‌گان ِ خاک، |
| افکند آشيانه‌ي ِ متروک ِ زاغ را |
| از شاخه‌ي ِ برهنه‌ي ِ انجير ِ پير ِ باغ... |
| «ــ خورشيد زنده است! |
| در اين شب ِ سيا ]که سياهي‌ي ِ روسيا |
| تا قندرون ِ کينه بخايد |
| از پاي تا به سر همه جان‌اش شده دهن،[ |
| آهنگ ِ پُرصلابت ِ تپش ِ قلب ِ خورشيد را |
| من |
| روشن‌تر |
| پُرخشم‌تر |
| پُرضربه‌تر شنيده‌ام از پيش... |
| از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان نظر کنيد! |
| از پُشت ِ شيشه‌ها |
| به خيابان نظر کنيد! |
| از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان |
| نظر کنيد! |
از پُشت ِ شيشه‌ها... *** |
| نوبرگ‌هاي ِ خورشيد |
| بر پيچک ِ کنار ِ در ِ باغ ِ کهنه رُست. |
| فانوس‌هاي ِ شوخ ِ ستاره |
آويخت بر رواق ِ گذرگاه ِ آفتاب... *** |
| من بازگشتم از راه، |
| جان‌ام همه اميد |
| قلب‌ام همه تپش. |
| چنگ ِ زهم‌گسيخته‌زه را |
| زه بستم |
| پاي ِ دريچه |
| بنشستم |
| وز نغمه‌ئي |
| که خواندم پُرشور |
| جام ِ لبان ِ سرد ِ شهيدانِ کوچه را |
| با نوش‌خند ِ فتح |
| شکستم: |
| «ــ آهاي! |
| اين خون ِ صبح‌گاه است گوئي به سنگ‌فرش |
| کاين‌گونه مي‌تپد دل ِ خورشيد |
| در قطره‌هاي ِ آن... |
| از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان نظر کنيد |
| خون را به سنگ‌فرش ببينيد! |
| خون را به سنگ‌فرش |
| ببينيد! |
| خون را |
به سنگ‌فرش...» احمد شاملو |
۱۳۳۶ زندان ِ موقتِ شهربانی |
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر