.
امروزآماری شنیدم حاکی از اینکه بیش از نود و یک درصد(91%) ارتباط‌های اینترنتی در ایران هنوز از طزیق دایل آپ و با استفاده از کارت‌های اینترنت انجام می‌شود. سرعت اینترنت‌های نفتی به‌یک طرف، همین‌که خیلی از استفاده کنندگان از اینترنت در ایران باید دائم غرولُند بقیه اعضای خانواده را بابت اشغال خط تلفن به‌جان بخرند باعث می‌شود به‌این نکته توجه کنیم که سایت‌ها و وبلاگ‌ها در شرایط فعلی باید هرچه بیشتر سبک باشند. یعنی تاحد ممکن عکس و موزیک غیره و غیره را محدود کنند تا بتوانند برای این اکثریت عظیم قابل استفاده باشند. توجه این نکته بخصوص برای دوستان خارج از کشور که شاید این مشکلات را کمتر داشته باشند و یا اصلا نداشته باشند ضروری است.
.
۳ نظر:
دوستی تعریف می کرد که پارسال در آن روزهای سبز شلوغ ، یاران دیرین اش که هر کدام در کنج آرامی از این جهان بی در و پیکر سکنی گزیده بودند لحظه به لحظه عکسهاو فیلمها و مطالب جالب ارسال می نموده اند و انتظار تائید و تکمیل داشته اند از ایشان. بنده خدا می گفت تا یک فیلم دانلود شود 5 فیلم دیگر می رسید و مانده بودم چه خاکی به سرم بریزم . آخراالامر تصمیم بگیرد یک ایمیل کلی برای همه بفرستد که ایهاالناس اینجا ایران است . اینترنتش را باید با هندل روشن کرد و با هل راه انداخت . خلاص.
سلام
من برگشتم به زندگی. یعنی از عالم هپروت در آمدم . دیگه باید جدی باشم. میخواستم بگم که من هم تا 4 ماه پیش با اجازتون از همین هندلیا داشتم. خیلی هم دردناک بود. میدونی چرا؟ باید انقدر صبر میکردم که همه بخوابن بعد من وصل بشم چون تلفن اشغال میشد. حالا نکته اینکه الان یکی از برو بچه ها که از ارمنستان آمده میگه وای از این وایمکس های شما. میگم چرا؟ میگه بیا اونجا هرچی میخوای دانلود کن. با سرعت 500. میگه من دایال آپ داشتم بهتر از این وایمکس تو بود. بیچاره من.
آی گفتی، آی گفتی...زمانی که از طریق دایل آپ می اومدیم تو اینترنت، همین جور فس و فس سیگار بود که دود می شد. تقریبا هر کلیک یه سیگار. یاد فیلم زامورا افتادم که ازش می پرسید: از کوبالا تا کامالوپه چقدر راهه؟ بومی جواب می داد: یه سیگار. بعد طرف می پرسید: از کازارتا تا دوراهی خیخون چقدر؟ بومی می گفت: دو سیگار...حکایت ما بود. می پرسیدم: چقدر طول می کشه؟ می خندید که: یه سیگار...
ارسال یک نظر