.
سوم شهريورماه سال 1320 ايران اشغال شد. مردان و زنان آزاده‌ي اين كشور در زير دست سپاهيان بيگانه قرار گرفتند. كشوري كه لرزه به‌اندام جهانيان مي‌انداخت در اثر خيانت، خودخواهي، ناتواني و حماقت رهبرانش به‌سادگي فتح شد. بعد هم رفتند و ((باصطلاح)) قرارداد امضا كردند كه مفهومش وجود رضايت در حاكميت بود. و حاكمان تنها به‌دريوزگي حفظ صندلي‌هايشان، به پيشگاه سران كشورهاي خارجي شرفياب شدند.
سوم شهريور سال 1320 فصل ثمر دادن آن نهالي بود كه از بيست سال پيش دست در كار كاشتنش داشتند، وطن فروشي، پول پرستي، سركوب روشنفكران، فرهيختگان و آزادگان، تبديل كشور به يك زندان بزرگ، خفه كردن هرگونه سخن مخالف، در اختيار گرفتن تمامي وسايل ارتباط جمعي و تبديل اين وسايل به مجيز گويان حكومت و شخص اول مملكت، تجهيز نيروهاي نظامي و انتظامي به انواع و اقسام سلاح‌ها، صرفا براي مقابله با مخالفت‌هاي احتمالي داخلي، بيگانه انگاشتن مردم و پرهيز از ايجاد امكان دخالت در سرنوشت كشور براي ميليون‌ها ايراني، تبديل سرزمين ايران به ملك شخصي حاكمان و....
سوم شهريور سال‌روز حقارت اين ملت نيست، بلكه يادآور سرنوشت كساني است كه خود را فراتر از ملت و برتر از ديگران مي‌پنداشتند.
.
.
۳ نظر:
یاد آوری بجایی بود
تلخ تر از تاریخمان, کمتر تاریخی دیده ام. هر چند افتضاحات برای هر ملتی که باشد همیشه تلخ است.
چقدر همه چیز آشناست .
ارسال یک نظر