.
امشب نشستم و بازی والیبال ایران - ایتالیا را دیدم، خیلی از بازی بروبچه‌های تیم ملی ایران لذت بردم. دوست داشتم به سهم خودم شادی کنم وتبریک بگویم اما نمی‌دانستم چطور و با چه زبان و بیانی باید این کار را بکنم که احتمالا به‌کسانی برنخورد و ناراحت نشوند!
به‌هرشکل این ریسک را می‌کنم و با صدایی خیلی آهسته می‌گویم: درود به جوانان خوب ایران زمین.
.
۳ نظر:
همین صداهای یواش ماست که به هیچ جا نمیرسه دیگه. از بس که از ریسک ترسیدیم
چرا باید به کسانی بربخورد. مگر این جوانان بچه های این آب و خاک نیستند؟ مگر پدر و مادرهایی چون من و شما ندارند؟ پس آفرین بر آنان باد که در این واویلای خبرهای بد ، یک کار خوب و غرور آفرین کردند . درود
ديگه تبريك گفتن و درود فرستادن ، آن هم براي آن بازي فوق العاده و بي نظير كه ترس نمي خواهد
بيخيال . اونا ول ميكنن شما به ترسيدن ادامه ميدي؟؟
ارسال یک نظر